Vrijdag 28 januari : Thuis – Oostende – Ramsgate - Londen.
Vroeg opgestaan om iedereen en de spullen op te pikken en richting Oostende (BE) te gaan. Rick en Koen hadden de dag ervoor in de kroeg doorgebracht dus het zou een verrassing worden wat we aan zouden treffen.
Rick stapte verrassend fris de bus in, waarna we onze weg vervolgden richting Koen. Onderweg werd Rick gebeld door de vader van Koen, met de vraag of wij wisten waar Koen was. Hij was niet thuis namelijk. Nou had Rick wel een vermoeden… Rick pleegde een belletje om erachter te komen dat Koen de nacht bij een meisje had doorgebracht maar al wel op zijn fietsje van Beverwijk naar Uitgeest zat. Dan maar even wachten op Koen, onder het genot van een koppie koffie. Gelukkig was het niet lang wachten en konden we op weg naar Heiloo om de backline in te laden en door naar Rowald. Rowald was door Rick gebeld ook koffie klaar te zetten, alleen was de tijdschatting van de laatste niet helemaal accuraat dus de Koffie was koud. Jort gooide deze na 1 zipje linea directa de gootsteen in. Goed begin dus.
Na een tamelijk rustige heenweg kwamen we aan in Oostende, waar de zoektocht naar de haven begon en waar Rowald het nodig vond om een straatnaam te veranderen. De oorspronkelijke naam was Ankerstraat dus een ieder die ons kent weet wel welke nieuwe naam deze kreeg. Gelukkig liet de TomTom ons na enkele pogingen niet meer in de steek, en na een aantal rondjes in het Industrieterrein rondom de ‘Nieuwe’ Ankerstraat en kwamen we bij de haven aan. Inchecken was geen probleem, mede dankzij de geweldige hits bij de balie (“una paloma blanca”, onder anderen). Ook de Belgische douane bleek erg aardig, in tegenstelling tot onze ervaringen met de Franse douane de vorige keer, waar een narcotica hond het nodig vond om de auto van Danny, die vorige keer mee was, te bekrassen.
Op de boot bleek alweer dat de Belgen een geniaal gevoel voor muziek hebben want hier werd toch echt de beste playlist allertijden ten gehore gebracht. Een mix van alle foute jaren 80 nummers (vooral disco!). Helaas werd ons dansfestijn verstoord door de zouteloze film die opgezet werd, de muziek moest uit, en we waren overgeleverd aan de dolle avonturen van ene Jason Bourne.
Na een vier uur varen/wachten/slapen/gratis thee drinken/lezen kwamen we aan in Ramsgate, waar we ook geen problemen met douane ondervonden. De weg naar Londen werd ingezet. Bijna 2 uur later arriveerden we bij de plaats van bestemming: Birds Nest in Deptford, een notoire achterwijk van Londen. Backline ingeladen, onze reisgenoot Ollie ‘hoi’ gezegd en al gingen we op zoek naar wat te eten. De keuze viel op een Vietnamees restaurantje, waar een Engels-achtige Vietnamese komedie show op tv was. Een gesprek was wel mogelijk, maar aangezien de TV stond te dreunen moest het volume aardig omhoog. Toch genoot iedereen van zijn vietnamese prakkie met stokkies om te eten (zelfs Koen genoot, die een grijsachtige substantie op zijn bord had liggen die voor rundvlees moest doorgaan).
Terug in the Birds Nest was het tijd om van die Engelse meuk te gaan drinken, maar tot onze verbazing werd er gewoon lekker Leffe geserveerd (de hele voorraad ging erdoorheen). Oliver John Ward begon en speelde een lekker potje rauwe akoestische punk, de stemming kwam er goed in. Hierna was het de beurt aan Built Upon The Graves, een groepje thrashy new kids die een poging deden metal en hardcore te mengen. Het was hun eerste optreden dus daarom wel schattig. Daarna onze goede vrienden van Caves, wat erg leuk was om weer te zien, helemaal omdat we deze tour nog 3x met ze zouden spelen. Ondanks het gebrek aan een daadwerkelijk podium was het geluid bij ons erg goed en was het een zeer goede eerste show van de tour. Vervolgens was iedereen siked voor een afterparty in de kroeg, Boris had zelfs vrienden gemaakt met een over-geile hond, maar nadat een local met facial tattoo’s de gehele discografie van Iron Maiden had geselecteerd op de jukebox moesten we toch de tent verlaten.
The Birds Nest is ook een hostel en we kregen een 6persoons kamer tot onze beschikking. Volgens Bloody Kev, onze host van de avond, zat er ook een keuken in. Na een expeditie door het gebouw bleek dit te bestaan uit een magnetron, een door kalk aangekoekte waterkoker en een koelkast. Er werd wat falafel en shoarma gescoord en de thee en het bier vloeide rijkelijk. Ollie stond in het punt van de belangstelling toen hij vertelde dat hij pas op zijn 19e een douche had gebruikt en viel vervolgens niet al te zachtaardig met zijn harses tegen de koelkast. Enige paniek ontstond er toen de deur van de keuken dichtviel en we deze niet meer open kregen.
Gelukkig wisten we onszelf na enkele minuten te bevrijden en zagen we meteen het nut in van de brandblusser die de deur hiervoor blokkeerde. Vervolgens werden de bedjes opgezocht. Een page 3 dame werd netjes met ducttape bevestigd op het plafond boven Koen’s bed en er kon getukt worden. Heerlijk om in een bed te slapen!
Zaterdag 29 januari : Londen – Cambridge.
Wakker geworden op onze 6persoons kamer werd er gedoucht en gechillt. Boris kwam erachter dat zijn fles Jura whisky kapot was gegaan in zijn tas, waardoor alles nat was en naar de whisky rook en ook nog eens vol zat met glasscherven. Zonde van de whisky! We moesten wachten totdat de eigenaar van de kroeg er was zodat we onze backline van beneden in konden laden in de bus. Rowald had zijn nummer en hij was niet zo erg blij wakker gebeld te worden, toch zou hij er in 45 minuten proberen te zijn. Gelukkig was er ook een schoonmaakster aanwezig die ons ook wel kon helpen.
Onderweg naar Cambridge nog even langs Ollie gegaan (in Harrow) om spullen van hem op te pikken en bij de Tesco’s levenswaar in te slaan. Gelukkig was Cambridge niet zo ver rijden. In Cambridge aangekomen ging Boris lekker zijn spullen wassen. De rest bleef hangen in de pub (Portland Arms) waar we de avond zouden spelen. Deze avond zou de avond van het baggergeluid worden. We waren niet de enige want de rest van de bands had ook een broertje dood aan de geluidsman door het erbarmelijke geluid. Maar door een wonderbaarlijke analyse van de geluidsman was dit allemaal te danken aan de Ampeg kast van Rick (yeah right!).
Deze avond stond in het teken van de verjaardag van DS (de promoter) en hij vond het nodig om dat te vieren met een hele zoot aan toffe bands: Vanilla Pod, Caves (ja, alweer), Porches, The Magnificent, Russo/Chambers/Islip. (+ Ollie en wij).
De Party werd weer hard gebracht met Crabbies en de nodige crowdsurfs en pyramids.
Vervolgens werden de spullen weer ingeladen, inclusief die van Caves, en gingen we op weg naar de slaapplaats voor die avond, die gelukkig vlakbij was. Caves bleef ook gezellig slapen. Iedereen was blij dat wij bier hadden gehaald die middag, wij wat minder blij dat iedereen er zo blij mee was. De slaapkamer werd al snel bezet door het slapende volk. Rowald en Koen ontsnapte de drukte door beneden een klein en rommelige kamertje te bevolken. Ollie en zijn vriendin hadden het briljante plan om dan maar in de gang te gaan liggen en de doorgang praktisch onmogelijk te maken. Rick lag lekker in de keuken alles te blokkeren en Jort lag lepeltje-lepeltje met Minty, de bassist van Caves, in de woonkamer.
Zondag 30 januari : Cambridge – Derby – Harrow.
Deze dag stond een show in Derby op het programma, die pas de donderdag voor vertrek bevestigd was. Gelukkig wel de show met een geniale line-up: The Dauntless Elite, Pure Graft, Crushing Blows, Caves en jawel; Ollie en wij.
Aangekomen in Derby was het meteen feest. Een bezopen man lag voor apegapen voor een pub die ‘the Standing Order’ heette. Toen we aankwamen werd hij net naar buiten gesodemieterd door het personeel van de pub, inclusief zijn 2 liter fles cider. Na een half uur wilde de lambal zichzelf verplaatsen, maar lopen ging niet meer. Hij viel om en omstanders belden meteen een ambulance. Als er een ‘Hart van Engeland’ bestond dan had er een cameraploeg bij geweest.
Aan de overkant van de lambal was de kroeg waar wij moesten spelen. Een prachtige tent, the Vaults, die deed denken aan de Cavern Club in Liverpool (later meer hierover). Helaas was de opkomst met zo’n mooie line-up erg matig, maar de bandleden maakte er toch een leuk feestje van met elkander. Ook was het grappig om te zien dat het avondeten een wit brood met een pak kaas en een pak ham was. Erg veganistisch dus! Eten werd er dus gedaan in de pub aan de overkant van de weg, jawel, ‘the Standing Order’. Helaas geen lamme mensen meer te bekennen. Wel erg leuk om in zo’n raspub mensen te kunnen kijken. De droge hamburgers en het karige portie curry beviel desalniettemin goed.
Aan het einde van de avond werd er een geheime ruimte in gevonden naast de backstage die bezaaid lag met allerlei rotzooi (stoelen, fietsen, een platenspeler en veel stof). Een perfecte plek om wat bandfoto’s te maken natuurlijk.
Helaas hadden we deze show geen slaapplaats kunnen regelen dus Jort reed terug van Derby naar Harrow (Noord-Londen) zodat we bij Ollie konden slapen. Absoluut geen probleem want dat zou de dag erna weer schelen met rijden. Allemaal opgepropt in de slaapkamer van Ollie en half in de gang vonden we onze rust.
Maandag 31 januari: Harrow – London - Basingstoke.
Na een goede nacht slapen werden we wakker gemaakt door de huisbaas van Ollie, mr. Yang. Mr. Yang moest de boiler fixen en hij vond het maar wat raar dat er een hele zoot Nederlanders in het huis aanwezig waren. Na vele discussies en aantijgingen (“Oliver, you might be selling drugs from here so that’s why i’m coming here without notice”) bleek Mr. Yang toch wel een toffe gast te zijn. Hij verontschuldigde zich dat hij ons niet kon ‘entertainen’, niet wetende dat dit hartstikke entertainend was. De beste man was wel ontzettend eigenwijs, want de boilermonteur had het defect al vrij vroeg ontdekt, maar volgens Yang was er niks mis met dat ding. Deze discussie duurde ongeveer een uur.
Oliver ging nog even een college volgen en de rest ging Londen in. Eerst naar de platenzaak ‘All Ages’ in Camden om de nodige aanvullingen voor de platenkast te scoren, daarna naar Tower Bridge en Tower Of London. Met prachtig weer was het de ideale dag om de toerist uit te hangen. Als een echte toerist betaamt moesten er ook nog wat souvenirs gekocht worden. Rowald vond een prachtige tour t-shirt van ene meneer Hitler. Een shirt zo ontzettend fout dat hij wel gekocht moest worden als bewijs van het bestaan ervan.
Terug in Harrow kwamen we Mr. Yang nog even tegen, die bleef entertainen door over Taiwan (zijn vaderland) en de links met Nederland te bespreken. Maar het was tijd om Mr. Yang gedag te zeggen en op weg te gaan naar Basingstoke. In de straat van Ollie kwamen we nog de meest lelijke gepimpte auto tegen (met unicorn paintbrush, een belachelijk grote spoiler erop en verlaagd tot op 2mm van de grond) dat er nog wat foto’s gemaakt moesten worden.
In Basingstoke kwamen we de pub (Poison Bar) binnen, welke echt brandschoon was, onengels schoon zeg maar. We werden vriendelijk ontvangen door de eigenares en zij wees ons op de plek waar we mochten opbouwen. Niet veel later kwam Chris, de promoter en bandlid van Bastad! Rats! binnen met een zak lekker eten (falafel, pitabrood, humus, etc.), smullen geblazen dus.
Langzamerhand stroomden de mensen binnen, het was nog redelijk druk voor een maandag. De bands van de avond waren soms erg slecht, soms erg goed. Als laatste mochten wij ons ding doen. En we besloten maar te beginnen, met waar We Grow Beard mee eindigden namelijk een Against Me! cover. Dit werd erg goed ontvangen door het aanwezige publiek en er werd meteen al goed meegezongen De aandacht werd vooral getrokken door een jong menneke dat een of andere doktersjas had aangetrokken om zijn enthousiasme extra kracht mee te geven.
Na een groot feest was het tijd om naar de slaapplek te gaan. Dit was bij Chris thuis, bij zijn moeder. We moesten erg stil zijn, maar de hond ‘Monty’ gaf daar geen gehoor aan en bleef de hele nacht opgewonden voor de deur staan. De dag erna moesten we vroeg op omdat Chris en moeders naar het werk moesten.
Dinsdag 1 februari: Basingstoke – Exeter.
Vroeg wakker, vroeg op weg, naar Sainsburry’s voor ontbijt via een door Chris snel in elkaar gezette routebeschrijving. Lekker wat eten gehaald en in het SB-café gaan zitten om onder het genot van een kopje koffie ons eten te nuttigen. De vrouw achter de bar vond het echter niet goed en sprak ons erop aan dat we daar aan het eten waren. Ollie pikte dit niet liet met veel stennis de beveiliging erbij roepen. Die gaven Ollie volkomen gelijk (omdat we het eten gewoon in SB’s hadden gekocht), dus wij konden lekker verder eten.
Het idee was om via Windsor Castle en/of Stonehenge naar Exeter te rijden, maar een lekkere douche was toch wat aantrekkelijker. Na een paar tankstations zonder douche te hebben bezocht werd er uiteindelijk toch een heerlijke douche gevonden. Fris en fruitig gingen we door naar Exeter. Onderweg dacht Ollie te weten waar een grot zat maar we verdwaalden dus we gingen maar weer terug. Ryan (onze host) in Exeter ontving ons hartelijk. Na een lekker kopje koffie werd de stad verkend. Exeter is werkelijk een prachtige stad en we hadden het weer wederom mee. Na het smalste straatje van de wereld, natuurlijk een platenzaak, een gebombardeerde kerk en een Romeins overblijfsel te hebben gezien gingen we naar de plek waar we op zouden treden; the Cavern Club (nee, niet die in Liverpool, daarover later wat).
Het bleek een bijeenkomst van bekenden te zijn. Tom van OK Pilot had de show geregeld en de rest van zijn band was ook aanwezig. Iedereen van the Cut Ups waren ook aanwezig en zelfs Hamish van Bangers was naar Exeter afgereisd. Helaas hadden de jongens van Crazy Arm motorpech dus die bleven hangen in Plymouth. De show was geinig, niet geniaal. Rowald had nog een discussie met de eigenwijze geluidsman, die het al 20 jaar deed maar wel een behoorlijke beroerde klus leverde, over het vasttapen van de microfoon. Het podium was ook apart want op scheen hoogte hing er een balk vooraan het podium. Heel erg irritant! De avond werd afgesloten door een Paramore/Moshmetal bandje die hun eerste show speelden, maar wel een shitload aan vrienden had meegenomen.
Het feest daarna daarentegen was wel geniaal. Na the Cavern Club ging het hele zootje naar een andere tent waar wild gedanst werd. De security vond dit geen goed idee en wees ons erop dat het salsa night was. Dit klonk als muziek in de oren voor Ollie, die meteen zijn salsa kwaliteiten ten tonele bracht. Ook Boris bleek een talent te hebben voor sexy salsamoves.
Op de weg terug was er nog een opstootje met een gekke gozert met een pijp die een racistische grap had gemaakt. Dit hield de gemoederen bezig maar toch werd het hoofddoel ‘eten halen’. Na eten te hebben gehaald ging de stoet naar Ryan en Chris, waar we zouden slapen. Slaap zou alleen nog lang op zich laten wachten.
Aangekomen bij de jongens werd er nog even flink op de akoestische gitaar gejengeld en er werd luidkeels gezongen. Hartstikke leuk!
Daarvoor was er onderweg naar huis werd er een blonde Noorse dame opgepikt die niet onder stoelen of banken stak waarom ze eigenlijk mee was gegaan: “I don’t care what happens, I just wanna fuck”. Dit was vanaf het begin eigenlijk al duidelijk, maar deze letterlijke woorden werden pas laat in de avond uitgesproken. Het zou ons al moeten gaan dagen toen ze Ollie complimenteerde met zijn mooie stem, terwijl hij enkel nog een piepende Donald Duck na kon doen. Helaas had ook Koen wat te diep in het glaasje gekeken om aan het onzedige verzoek te kunnen voldoen. De dame vertrok en werd door een andere feestganger naar huis gebracht toen haar taxi niet kwam opdagen. Wat er daarna gebeurd is met haar is nog onbekend.
Koen had wel nog zin om even een potje te stoeien met Ryan, een man met een jongenslichaampje. Toch werd Koen flink te grazen genomen door deze kleine man. Uiteindelijk viel iedereen in slaap na het eerste echte harde feest van de tour.
Woensdag 2 februari: Exeter – Southport – Liverpool.
Rowald werd wakker in Ryan’s kamer nadat zijn wekker al 2 uur onafgebroken aan het jengelen was. Ryan moest om 9 uur werken en het was half 11. Hij moest dus als een gek zichzelf opknappen en weggaan. Ryan’s kamer was ook bevolkt door een reusachtige rat. Ryan bleef volhouden dat het een hamster was, maar afgezien van de afwezigheid van een staart was dit ongeloofwaardig. De rat zorgde nog voor enige hilariteit door van zijn hangende hokje af te donderen en zo met zijn harses tegen de voederbak aan te knallen. Als beloning hebben we zijn hok een SE-sticker gegeven.
De langste rit van de tour voor de boeg, gelukkig hoefden we niet zo vroeg in Southport te zijn. Na een lekker brak ontbijtje/lunch, Chris die toast met pindakaas maakte, en 2 uur later een veggie lunch in de Cavern Club, gingen we op weg naar Southport. Brakheid ten top na slechts 3 á 4 uur slaap. Aangekomen in Southport kwamen we weer bekenden tegen. We zouden met Chief spelen en die bleken nogal close met onze grote vrienden van Leagues Apart te zijn. Pffff, nu moest er weer bier gedronken worden.
Na een prima pot vegan eten (linzen/zoete aardappelsoep + sheppards pie + saucijzenbroodjes) en een paar biertjes voelde iedereen zich wel weer beter. Jort en Boris keken nog even wat voetbal, Liverpool – Stoke, waar ze erachter kwamen dat Suarez naar Liverpool was vertrokken. Meteen de aanwezige Liverpool fans uitgelegd wat voor voetballer Suarez is. Ze keken ernaar uit wat er allemaal zou gebeuren. Rowald probeerde ondertussen ergens te pitten, maar de lamme pubbezoekers en eigenaar konden hem niet met rust laten en het bleek handiger om backstage een plekje te zoeken.
Ollie’s tweede show met een volledige PA (na London), was leuk om te zien en horen. Daarna kwam Just Panic, een erg toffe band met zeer goede zangers. Onze show ging verrassend goed, met het feest van de dag ervoor in het achterhoofd, al had Rowald wat moeite om het eten binnen te houden. Chief sloot de avond af met een mengelmoes van punk, hardcore en zelfs wat reggae. Koen vond het nodig een episch lelijk shirt van deze band te kopen, en die vervolgens in te ruilen voor een minstens net zo lelijk shirt maar dan in een andere kleur.
Na het inladen van de spullen kwamen we erachter dat degene bij wie we sliepen, Alun van Just Panic, ook met ons mee moest, plus het irritantste levende wezen ooit: een of ander vervelend meisje (of een lopende drol, het verschil was niet significant aantoonbaar) dat echt zo dom was dat PVV stemmers er slim bij lijken. Alsof dat nog niet genoeg was, was ze ook nog eens stomdronken en had ze al achteruitgegeten midden in de pub. Laten we er maar niet meer woorden aan vuil maken, maar het was echt een extreem vervelend persoon. Na duidelijk gemaakt te hebben dat als er ook maar 1 spetter kots in de bus terecht kwam ze al rijdende eruit geflikkerd zou worden, konden we gaan.
Enfin, met zijn achten in de bus op weg naar Liverpool.
In Liverpool aangekomen bleek het inparkeren nog een heel avontuur, met goede afloop gelukkig al bleken de banden later stuk. In het huis bleken er een paar extra bedden aanwezig te zijn, een fles Laphroaig 10y en Simpsons dvd’s: fantastisch dus. Een goede nachtrust.
Donderdag 3 februari: Liverpool – Manchester.
Na een heerlijk nacht slapen hadden we ruim de tijd om Liverpool te bekijken. Drew, de huisgenoot van Alun, en Alun zelf waren onze gidsen. Via een gigantische kerk door het centrum naar een museum (langs een originele Banksy en een gebouw waar Ringo Starr een show op gespeeld heeft), waar een vitrine was met de titel ‘drinking beer’, veel middeleeuwse kunst en een paar erg gave moderne stukken. Na het museum te hebben bekeken ging de reis door richting het Beatles gebied. Sweet Empire vindt de Beatles leuk, maar Jort is de diehard fan die ook kennis heeft van allerlei bijzaken. Jort was dus ook de enige die dolblij was om the Cavern Club te zien en binnen te gaan (ook al is het niet de originele). Heel apart om te zien hoe groot de Beatles toch (nog) zijn. Het bronzen beeld van Lennon kreeg een aai over de bol en we vertrokken verder naar de de haven/docks en weer terug naar Drew en Alun om de bus in te stappen en naar Manchester af te reizen.
Alun vertelde tijdens de rondleiding een mooi mythologisch verhaal over Liverpool. Midden in de stad staat namelijk een gigantische gebouw met twee torens. Op beide torens staat een adelaar die allebei een andere kant op kijken. Eentje waakt over het land en eentje over de zee om Liverpool voor hun vijanden te behoeden. De legende zegt dat als de adelaars elkaar aankijken, ze dan verliefd worden en de stad in verval zal geraken.
In Manchester (Tiger Lounge) aangekomen bleek het een avond van 2 cocktails halen, 1 betalen te zijn. In het gezelschap van Leagues Apart en Caves zou dit wel eens een dolle boel kunnen worden. Het podium was gelijkvloers en precies in de looproute van backstage / frontstage, prima geregeld dus. Het eten was ook in overvloed aanwezig, 1 pan karige macaroni voor 4 bands. Ook de cocktailkwaliteit was van te voren schromelijk overdreven, kwantiteit was het zeker, maar ze waren niet te hachelen vergeleken met de cocktails die we in NL gewend zijn.
Het was weer erg gezellig met alle bekenden en de shows gingen ook lekker los, al was het alleen maar door de andere bands die er een feestje van maakten bij elkaar. Rick was deze dag compleet dronken van de cocktails en vond het nodig om over het podium te slingeren en alles op zijn weg mee te nemen. Gelukkig zijn we dit onderhand al wel gewend. Het slingeren der Diemeer werd aan het einde van de set gestopt, omdat de gehele band exclusief Koen werd opgetilt en rondgesmeten.
Na flink wat cocktails te hebben gedronken was het tijd om naar Kieran’s (de promoter) huis te gaan. Hij noemde het zelf geen huis maar meer een feestgelegenheid. Leagues Apart en Minty van Caves bleven er ook slapen, alsmede de zanger van Just Panic (die na zijn werk snel naar de show was gekomen). Bier en plezier waren er in overvloed aanwezig en de akoestische gitaren werden al snel ter handen genomen. ‘Atlantic City’ van Bruce Springsteen werd ook onderhanden genomen wat behoorlijk wat sikedheid bij Rowald veroorzaakte.
Nog nooit zo’n klerebende gezien in een huis, een teken dat het een goed feest was.
Vrijdag 4 februari: Manchester – Harrogate.
De volgende ochtend was het weer brakheid ten top wat de klok sloeg. De mannen van Sweet Empire waren dit al wel gewend, maar de Leagues Apart mannen hadden het heel erg zwaar. James (Leagues Apart) was voordat iedereen al goed en wel wakker was ertussenuit gesmeerd om ontbijt te halen. Terug en na 1 hap jam boterham vond hij de poging om te eten toch te optimistisch, en weg was hij. Mooi zo, lekker ontbijt voor ons!
Op een gegeven moment vond Rowald naast zijn bed een trompet. De terreur was begonnen. Minty van Caves kon een aardig deuntje spelen en dus werd er in polonaise richting de slaapvertrekken gelopen om iedereen eens vrolijk wakker te maken. Tet tet! Vervolgens werd er gechilled en gedouched onder het genot van een NWA lp.
Nog even Manchester in geweest voor een (beter) ontbijt en om de spullen in te laden en het was al weer tijd om richting Harrogate te gaan. Een ritje van 2 uur wat uiteindelijk 4 uur zou worden door drukte op de weg.
In Harrogate aangekomen was het net alsof we thuis kwamen. John ontving ons voor de derde keer, maar de eerste keer met kind: Hazel. Jen, de vrouw van John, had een fantastische vegan stew in elkaar gezet en daar gingen de SE-hartjes sneller van kloppen. Dit was ook een fantastisch middel tegen de brakheid.
Door het tijdgebrek moesten we wat haast maken richting de zaal van die avond: The Regency. Aangekomen bleken we boven te spelen in een grote balzaal. Alles werd snel opgebouwd zodat de eerste band van de avond, Sweet Revenge, kon beginnen. Knallen tot en met, wat gedurende de avond alleen maar harder knallen zou worden. Na Sweet Revenge kwam Ollie, gevolgd door Dogfight (van John), The Stay Gones (uit Schotland, een leuke mix tussen Jawbreaker en Social Distortion), The Departed (HC! Bane/Comeback Kid achtig met een dikke Chewbacca als zangert) en wij mochten afsluiten. Zoals we onderhand van HarroGREAT gewend waren ging het dak ervan af. Rick had een wondje op zijn vinger en door het spelen had ie ‘m flink open gehaald, wat natuurlijk ontzettend punk is! Door het alcohol in zijn bloed was het effect nog sterker. Helemaal toen hij besloot het drumstel in te duiken. De microfoons waren op Hobbit formaat wat prima werkte voor Rowald. Helaas was het publiek zo achterlijk dat een microfoon enkele keren zijn bek in werden gelanceerd en hij een stukkie tand kwijtraakte. Rowald was al lekker bezig die avond, eerder was hij op Jort zijn apparatuur ingesprongen. Gelukkig was een gigantische deuk in het snoerenkoffertje het enige overblijfsel aan deze rare actie. Zoals inmiddels een traditie is werd de avond afgesloten met een poging tot Bro-hymn en een circlepit.
Na de show was iedereen alweer lekker in de olie en werd het feest voortgezet in het centrum van Harrogate. Het leek wel een feestje van een gesticht. Alleen maar idioten waren op de been. Rowald moest een paar jongens te woord staan die ons helemaal te gek vonden en onze muziek als inspiratie zagen als ze in Afganistan zouden zijn, want ze zaten in het leger. Rowald, als pacifist, had hier een gesprek met hun over, maar kwam uiteindelijk niet van ze af. De arme jongens hadden geen kans op een normale baan en zaten wel aan een hypotheek vast. Uiteindelijk scheidden de wegen met veel succes en sterkte wensend en de opmerking om (als ze het overleven) alsjeblieft een carrière switch te maken na hun uitzending. Op het moment dat de binnenstad verkent zou worden was Ollie Rafael kwijt (van Stay Gones). Raf werd in de WC van The Regency gevonden, want hij was out gegaan. Hij was via sms te weten gekomen dat zijn huisgenoot met zijn vriendin had zitten vozen en had toen logischerwijs de keuze genomen die velen in zijn situatie zouden doen: jezelf naar de tering drinken.
De strooptocht werd voortgezet naar de Retrobar (de Titanic was helaas al dicht!). Rick (wie anders) had alle mannen op de dansvloer zover gekregen om hun shirtje op te rollen, door zelf het initiatief te tonen. De vrouwen kreeg hij helaas niet mee. Jort kwam in gesprek met een paar oudere Engelse mannen, waar absoluut geen reet van te verstaan was. Maar één van die mannen had de meest aanstekelijke lach ooit, dus vermakelijk was het zeker. En Koen, tzja Koen, die is de avond niet echt opgevallen, hij voelde zich helemaal thuis. De dansvloer werd geregeld geterroriseerd door een ongeleid projectiel, namelijk een absoluut onaantrekkelijk dik vrouwmensch die zich zichtbaar aangetrokken voelde tot alles wat bewoog en een penis had. Aangezien Koen de grootste penis van de avond had (hoe wij dat weten, tzja, dat weten we gewoon), was het dik vrouwmensch ook geregeld bij Koen te vinden.
Na een pizza naar binnen te hebben geschoven (en de pizzabakker hebben laten lachen met een ‘pull my finger’ grap) was het alweer zo laat dat het tijd was om naar huis te gaan. Er werd maar een taxi genomen want het weer was weer klote. De Taxi was buitengewoon goedkoop vergeleken met de Nederlandse. Bij John thuis werd er nog wat Whisky gedronken en kon er geslapen worden.
Zaterdag 5 februari: Harrogate – Leeds.
Met het geluk dat er goede bedden aanwezig waren bij John hadden we een prima nachtrust. Alhoewel om 11 uur ’s ochtends de auto’s bij de zaal van de avond ervoor weg gehaald moesten worden. Rowald stond onder de douche toen John en Boris de auto’s gingen halen. Rowald zou eigenlijk met ze meegaan en deed na het douchen de voordeur open om te kijken of ze er nog waren. Niks te zien, helaas zag de hond des huizes Betty wel iets, namelijk een kat die 1,5x zo groot was als zijzelf. Betty pullde een manoeuvre die in de Matrix niet misstaan zou zijn en was verdwenen.
Rowald er als de bliksem achteraan, maar het mocht niet baten, Betty was weg. Na een tijdje te hebben gewacht en gelachen ging Jort er ook maar achteraan. Jort vond Rowald in een achtertuin met een hondenkoekje in de hand en Betty vlak bij hem. De buren waren allemaal aan het kijken en het genot spatte van hun gezichten. Betty was namelijk niet te vangen en, gezien het een terriër was, luisterde ze voor geen meter. Met de hulp van Jort en een ingenieus insluipplan werd Betty uiteindelijk weer gevangen, wat een avontuur!
Toen de auto’s weer terug waren werd er meteen besloten om de spullen op te halen. Na dit gedaan te hebben bleek dat John zelfs voor ontbijt had gezorgd. Een echt vegan Engels ontbijt (met ei en kaas voor de liefhebbers) dat we ons goed lieten smaken. Na een familiefoto te hebben gemaakt en de familie Shepherd hartelijk te hebben bedankt werd de reis naar Leeds aangevangen.
In Leeds gingen we naar Tommy, van origine uit Harrogate maar woonachtig in Leeds, gitarist van Sweet Revenge en Mouth. In een zeer aparte wijk met rode huizen en hekken tegen de deuren aan (vanwege inbraakgevaar), stond het huis van Tommy. Binnengekomen bleek dat zijn vriendin, Rosie, bezig was met een uitgebreid diner voor ons te bereiden. We keken er al naar uit. Maar, eerst even Leeds bekijken.
Tommy heeft waarschijnlijk schijt aan cultuur want door Leeds lopen was meer door Leeds racen geworden. Hij gaf aan een ontzettend slecht richtingsgevoel te hebben en dat was inderdaad duidelijk aan de random route die gelopen werd. Toen hebben we een paar gebouwen vluchtig bekeken, een vega/vegan winkel en natuurlijk de gebruikelijke platenzaak bezocht, en werd Morrisson’s aangedaan om bier te halen voor de avond en ontbijt in te slaan voor de volgende morgen.
Bij Tommy thuis was Rosie weg, maar het eten was aanwezig. Ow, en wat was dit lekker! Linzenballetjes en kikkererwten curry. Helemaal het toetje: choco-vegan-taart was echt super lekker! Even uitbuiken en op weg naar de show van de avond.
De show was bij Dan thuis, in zijn kelder. Een klein, maar gezellig hokkie (de spullen paste maar net naar beneden). Het werd drukker en drukker, en drukker en drukker, totdat het hele huis vol stond met mensen. Er waren zelfs wat mensen uit Harrogate gekomen om ons weer te kunnen zien. De andere bands waren allemaal even wat harder, sneller en lomper dan dat wij waren maar dit mocht de pret niet drukken, het zou een feest worden! Na onze show, die erg lekker ging, hadden we snel ingepakt want we moesten weer verder! Er werden nog snel wat Mouth 7”s gescoord en het kraakpand was de volgende destinatie.
In de loop van de week hadden we namelijk een mail gehad met de vraag of we na onze show in Leeds nog een show in een kraakpand wilden spelen; NATUURLIJK! Eerst moesten er nog even wat mensen afgeschud worden (een stuk of 3 meisjes die Koen maar al te graag mee wou nemen), maar met een te volle bus gingen we toch richting kraakpand. Een bochtje om en daar moest het pand zijn, er stonden massa’s mensen buiten, dit beloofde wat! Binnengekomen waren er eigenlijk maar 2 ruimtes en geen PA / bands / o.i.d. te bekennen. We werden gewezen op een trappetje achterin de ruimte, welke wij beklommen. Boven was er dus een giga-ruimte met een paar honderd man er in, en bandjes, dronken mensen op de vloer, een weggeef winkel en heel veel zooi. Holy shit!
We moesten nog even 2 bandjes afwachten en toen mochten wij het afsluiten. De spullen werden ondertussen tussen dozen met groentes achteraan neergezet. Gelukkig waren er vanuit de keldershow ook mensen meegekomen die wederom een dansje inzetten. Een mega toffe show met veel zotte mensen en een waardige afsluiter van de tour!
Weer ingepakt en terug naar Tommy om nog even te slapen voordat de reis terug zou beginnen. Ow, eerst nog even pizza besteld die uren op zich deed wachten en toen slapen!
Zondag 6 februari: Leeds – Ramsgate – Oostende – Thuis.
Veel te vroeg wakker geworden. Gelukkig stond alles al in de bus en hadden we al ontbijt ingeslagen. Het was een echte terugreis; slapen / chillen / slapen / chillen. Ollie bedankt voor zijn aanwezigheid en afgezet op een station in de buurt van Harrow. Koen nam het stuur over en toen was het even opletten geblazen. Koens dyslectie is blijkbaar ook van invloed op alle logo’s/woorden die metersgroot op of naast de weg staan. Na een paar keer hard “LINKS RIJDEN!” te hebben geroepen kwam alles ook wel weer goed. Bij een stop bij een service station kwamen we het Engelse leger tegen die onze camouflage bus erg leuk vonden. Zelf reden ze in witte bussen, de stakkers.
In Ramsgate werd er ingechecked en moesten we wachten totdat we de boot op mochten. De speelhoek in de vertrekhal werd even gebruikt en er werd een gratis krantje opgepikt.
Op de boot wilde bijna iedereen vooral slapen. Rowald en Rick hadden een ideaal plekje in de ballenbak gevonden en vielen al snel in slaap. Boris, Koen en Jort namen plaats in het restaurant om de laatste ponden uit te geven aan een heerlijk diner, wat een gesmul! Daarna zocht Boris een bank uit en lag lekker te tukken. Koen en Jort bleven op de spullen letten. Rick is de hele reis op de boot niet wakker geworden, en had zijn slaap ook hard nodig, omdat zijn stage bij de NOS in Hilversum de volgende dag om 9:00 zou beginnen. Rowald had het na 3 uur tukken dus de rollende ballen wel gezien en sloot zich aan bij Koen en Jort. Er werden Leffe’s gescoord en er werd een ontzettend beroerde film met Jean Claude van Damme opgezet. Zelfs zó beroerd dat de dvdspeler het niet trok en er de geest aan gaf.
In Oostende aangekomen was het alweer maandag geworden. Wederom het standaard gebeuren voor een terugweg: slapen / chillen / slapen / chillen. Om ongeveer half 5 was iedereen weer thuis en ging Boris weer richting Utrecht, om daar een paar uur later alweer college te volgen (en waar hij in slaap viel). Rick mocht zoals eerder gezegd na een paar uur slaap zijn opwachting maken bij zijn nieuwe stageplek bij de NOS. Wat een feest, wat een feest, is het allemaal toch weer geweest!
Overige items die niet binnen een dag te plaatsen zijn:
- Heeeeel veel tetten in de bus. Uitgescheurd uit de elitaire blaadjes die Engeland rijk is.
- Grappen over de camouflage bus “welke bus?”
- Overige grappen over de harige regionen van een bepaald persoon.
- De vele White trash die Engeland rijk is.
- De onmogelijkheid (behalve voor Rick) om dronken te worden van de Engelse meuk die daar bier mag heten van 3/4 % .
- Dat Boris eigenlijk een neger is. Een soort van Michael Jackson of een ‘reversed bounty’.
No comments:
Post a Comment